Gülmek için sebeplerim de var neyseki... Ve sahip olduğum sımsıcak dostlarım. Günler acı, tatlı ne getirir bilemem ama, güzel anılar biriktirdim ömür kumbaramda. Nereye gidersem gideyim, kalplerinde yerim olacak biliyorum. Aynı tabaktan yediğim, aynı bardaktan içtiğim insanlar var ne mutlu ki. Aynı acılara kederlendiğim, aynı hasretleri çektiğim, aynı endişeleri taşıdığım, aynı sofralarda güldüğüm dostlar. Aynı yollardan yürüdüğüm, aynı yılları eskittiğim, sırlarını sırrım bildiğim dostlar.Şimdi yapayalnız hissetsem de kendimi, bana yabancı kalabalıklar arasında, ve uzak ve terkedilmiş ve terketmiş hissetsem de...Acıtsa da canımı bu uzaklıklar, bitecek günün birinde. Yine aynı sofralara oturacağız. Yine aynı şarkılar çalacak radyoda.
Umurumda değil artık anlaşılmaya çalışmak. Çoktan vazgeçtim zaten anlatmaktan.
fiziksel yalnızlık geçicidir,bir arkadaş yeter gidermeye.beyinler,kalpler yalnız düşmesin yeter.
YanıtlaSilÇok doğru, zaten önemli olan nasıl hissettiğimizdir. ve kendimizi yalnız hissettirmeyen dostlarımızı bulduğumuzda, ne kadar uzakta olsalar da onlarlayızdır :)
Siluzaklarda da olsalar tüm dostlarımızın kulakları çınlasın öyleyse:)
Sil